Prawdopodobnie jeden z najbardziej rozpoznawalnych obiektów zimowego nieba, widoczny gołym okiem. Jeden z niewielu obiektów Głębokiego Kosmosu, które w odpowiednich warunkach ukazują ludzkim oczom swoje prawdziwe kolory: Wielka Mgławica Oriona, skatalogowana pod numerem Messier 42 (M42), najbliższy Ziemi (około 1355 lat świetlnych) obszar gwiazdotwórczy.
Obszar składający się z burzliwej chmury gazów, zjonizowanych promieniami UV, wymieszanych z gęstymi pyłami i niezjonizowanym gazem. W tym wszystkim zanurzone są młode gwiazdy o zmiennej jasności, emitujące silne strumienie naładowanych cząstek – to wiatr gwiazdowy, który zderzając się z gazem mgławicy wytwarza falę uderzeniową, prowadzącą do zagęszczenia chmur gazowych, co prowadzi do ich grawitacyjnego kolapsu.
Po lewej stronie od Mgławicy Oriona widać obszar nazwany “Biegnącym Człowiekiem” – Running Man Nebula (Sh2-279) z racji kształtów, jakie przybrały kosmiczne formacje gazów.
Kolorystyka zdjęcia jest wynikiem mapowania widm trzech świecących w Kosmosie gazów, które składają się na obraz: Ha (wodór), OIII (podwójnie zjonizowany tlen) i SII (zjonizowana siarka) odpowiednio do kanału zielonego, niebieskiego i czerwonego, oraz dalszych przekształceń kolorystycznych.
W pierwszym zdjęciu dążyłem do osiągnięcia kolorystyki zbliżonej do HST (Hubble Space Telescope):
Poniższa kolorystyka to moja dowolna interpretacja, w nieco inny sposób pokazująca różnorodność struktur gazowych tego obszaru:
Informacje techniczne:
– montaż NEQ6 belt mod, QHY9 + TS APO 115f7 x 0,79 f/5.5, guiding Atik 16IC + TS 60/228,
– łączny czas ekspozycji: 23h 13m (Ha: 31 x 900s + 22 x 30s, OIII: 29 x 900s + 34 x 30s, SII: 31 x 900s).
 w palecie HST)
 w palecie HST)
Recent Comments